Wij leven, dank U
Door: Mara
Blijf op de hoogte en volg Mara
19 Juli 2008 | Thailand, Bangkok
Mijn hemel.
Goed, waar zal ik eens beginnen.
Na ons vorige berichtje (wij voelden ons niet goed) zijn we toch maar terug naar ons guesthouse gegaan en hebben we opnieuw een kamer genomen. Voor een paar uur. Daar hebben we even geslapen. Toen we wakker werden ging het eigenlijk fantastisch!
Beetje rommelend buikje, en aangezien we de wcpot al een aantal keer van dichtbij hadden bekeken (dit is geen aanrader) besloten we om nog maar even geen Thais food te gaan eten.
We moesten immers nog met de bus en de boot van Bangkok naar Ko Phangan. Ik kan achteraf vertellen dat het een heel wijze beslissing was geen heftige Thaise curry's te nemen.
In ieder geval: wij namen een slaatje, twee banana-yoghurtshakes, twee flesjes water en een pizzatje.
We waren zeer gelukkig toen bleek dat we de hele maaltijd binnen konden houden: Hoera, wij kunnen er tegenaan!
En wat waren we gelukkig, zo goed als we ons voelde. Wat was Bangkok toch eigenlijk fantastisch, lief, druk, schattig, vreemd..
We gingen het verlaten, op naar het eiland Ko Phangan. Nou, we hebben het geweten hoor!
Eerst de busreis. We vertrokken met onze backpacks naar het reisbureautje waar we gelukkig nog een ticket hadden kunnen krijgen.
Snel nog even een shirtje voor Nan gekocht, wij voelden ons immers top!
Toen het begon te regenen was het helemaal een feest! Kei- maar dan ook KEIhard! Iedereen rennen, wij ook, met backpack en al!
Eenmaal in de bus (we vertrokken om 9 uur 's avonds) konden we onze ogen niet geloven. We hebben dan ook letterlijk geen oog dicht gedaan!
Wat dan uiteindelijk weer jammer was, want zo was dit alweer de 2e nacht zonder slaap.
Maargoed, we kwamen om 7 uur 's ochtends bij de boot aan (die er op het plaatje in het foldertje erg luxe uitzag, in het echt echter niet). Even passen en meten, we konden niet naast elkaar (meh), dan maar achter elkaar.
Mara was goed bevriend met haar homeopatische reistabletjes en nam er trouw elk half uur 1. Nando, die toch al misselijk uit de bus was gestapt, ging zitten en viel in slaap. Iedereen zat, de reis kon beginnen. Al na een half uurtje kwam er een groen gezicht langs, rennend naar de wc. Wisten jullie dat mensen echt groen konden worden? Ik niet, nu wel. Een fantastisch mannetje, die net iets te kleine pasjes nam om serieus genomen te worden, voorzag de hele boot van plastic bags en papier. Wat een feest.
Homeopatische reistabletjes helpen niet, dus ik probeerde ook maar te gaan slapen (dat leek bij Nando en de rest van de slapende reizigers te helpen), we hadden immers doorgehaald.
Slapen hielp en we werden na 2.5 uur op de golven te hebben gek(l)otst (welke idioot bedenkt voor dit soort tripjes een katamaran?) wakker omdat we op Ko Tao waren. (Ko = eiland, Tao = schildpad, dit eiland heeft de vorm van een schildpad en is het duikerseiland bij uitstek). Jammer genoeg was dit niet waar wij er uit moesten. Maar we konden ons eiland al zien, dus erg ver kon het niet zijn.
Toch wel!
Ver dat het was! Niet normaal gewoon. Leuk feitje was ook dat het hele eiland (Ko Tao) ineens naar Ko Phangan wilde. En van de backpackers wil ik dat nog wel accepteren, op Ko Phangan is natuurlijk de Full Moon Party. Maar tegen alle oudes met kinderen wil ik zeggen: ga vooral een dag later, of twee.
Kinderen schijnen het namelijk niet nodig te vinden om aan te geven dat ze misselijk zijn. Die zitten maar een beetje voor zich uit te staren en net als je (Nan en ik) een beetje in slaap begint te dommelen voel je dan ineens: splash! Zeewater? Nee hoor, kots. Over mn beentjes, kleren, schoenen, tas, denkentjes, stoel, armen (jaja, die kids spugen nog ver ook!).
Voor de mensen die weten hoe ik en overgeefsel met elkaar omgaan moet dit een erg grappig verhaal zijn.
Dit was het niet. Het eiland bleef ook ernstig ver weg en kwam vooral niet dichterbij.
Wij besloten al kokhalsend om toch maar buiten op het dek te gaan staan toen alle (maar dan ook alle) kinderen aan het overgeven waren.
Ik weet niet, het zal de geur wel geweest zijn, wij moesten daar weg.
Nog zo'n twee uur op het dek gehangen (ik inmiddels ook groen) en toen de boot af. Neus dicht, tas pakken en gaan. Dank U, wij leven.
Aan wal werden we nog even lastig gevallen door thaise vrouwtjes die heel graag 'icecreeaaaaaaaaaaaaaaam' wilden verkopen, maar plus het feit dat 'icecream' nog nooit zo onsmakelijk heeft geklonken leek het ons niet al te verstandig op hun aanbod in te gaan.
Snel naar ons Bungalowtje gegaan.
Daarover later meer, mochten we dat overleven. We zitten nu in Hat Rin (waar we in de achterbak van een auto naartoe zijn gebracht), het regent, maar de Full Moon gaat zo beginnen! Geen alcohol voor onze maagjes, maar dansen kunnen we wel, denken we.
Tot later :D
Ps. Het eiland is prachtig!
Goed, waar zal ik eens beginnen.
Na ons vorige berichtje (wij voelden ons niet goed) zijn we toch maar terug naar ons guesthouse gegaan en hebben we opnieuw een kamer genomen. Voor een paar uur. Daar hebben we even geslapen. Toen we wakker werden ging het eigenlijk fantastisch!
Beetje rommelend buikje, en aangezien we de wcpot al een aantal keer van dichtbij hadden bekeken (dit is geen aanrader) besloten we om nog maar even geen Thais food te gaan eten.
We moesten immers nog met de bus en de boot van Bangkok naar Ko Phangan. Ik kan achteraf vertellen dat het een heel wijze beslissing was geen heftige Thaise curry's te nemen.
In ieder geval: wij namen een slaatje, twee banana-yoghurtshakes, twee flesjes water en een pizzatje.
We waren zeer gelukkig toen bleek dat we de hele maaltijd binnen konden houden: Hoera, wij kunnen er tegenaan!
En wat waren we gelukkig, zo goed als we ons voelde. Wat was Bangkok toch eigenlijk fantastisch, lief, druk, schattig, vreemd..
We gingen het verlaten, op naar het eiland Ko Phangan. Nou, we hebben het geweten hoor!
Eerst de busreis. We vertrokken met onze backpacks naar het reisbureautje waar we gelukkig nog een ticket hadden kunnen krijgen.
Snel nog even een shirtje voor Nan gekocht, wij voelden ons immers top!
Toen het begon te regenen was het helemaal een feest! Kei- maar dan ook KEIhard! Iedereen rennen, wij ook, met backpack en al!
Eenmaal in de bus (we vertrokken om 9 uur 's avonds) konden we onze ogen niet geloven. We hebben dan ook letterlijk geen oog dicht gedaan!
Wat dan uiteindelijk weer jammer was, want zo was dit alweer de 2e nacht zonder slaap.
Maargoed, we kwamen om 7 uur 's ochtends bij de boot aan (die er op het plaatje in het foldertje erg luxe uitzag, in het echt echter niet). Even passen en meten, we konden niet naast elkaar (meh), dan maar achter elkaar.
Mara was goed bevriend met haar homeopatische reistabletjes en nam er trouw elk half uur 1. Nando, die toch al misselijk uit de bus was gestapt, ging zitten en viel in slaap. Iedereen zat, de reis kon beginnen. Al na een half uurtje kwam er een groen gezicht langs, rennend naar de wc. Wisten jullie dat mensen echt groen konden worden? Ik niet, nu wel. Een fantastisch mannetje, die net iets te kleine pasjes nam om serieus genomen te worden, voorzag de hele boot van plastic bags en papier. Wat een feest.
Homeopatische reistabletjes helpen niet, dus ik probeerde ook maar te gaan slapen (dat leek bij Nando en de rest van de slapende reizigers te helpen), we hadden immers doorgehaald.
Slapen hielp en we werden na 2.5 uur op de golven te hebben gek(l)otst (welke idioot bedenkt voor dit soort tripjes een katamaran?) wakker omdat we op Ko Tao waren. (Ko = eiland, Tao = schildpad, dit eiland heeft de vorm van een schildpad en is het duikerseiland bij uitstek). Jammer genoeg was dit niet waar wij er uit moesten. Maar we konden ons eiland al zien, dus erg ver kon het niet zijn.
Toch wel!
Ver dat het was! Niet normaal gewoon. Leuk feitje was ook dat het hele eiland (Ko Tao) ineens naar Ko Phangan wilde. En van de backpackers wil ik dat nog wel accepteren, op Ko Phangan is natuurlijk de Full Moon Party. Maar tegen alle oudes met kinderen wil ik zeggen: ga vooral een dag later, of twee.
Kinderen schijnen het namelijk niet nodig te vinden om aan te geven dat ze misselijk zijn. Die zitten maar een beetje voor zich uit te staren en net als je (Nan en ik) een beetje in slaap begint te dommelen voel je dan ineens: splash! Zeewater? Nee hoor, kots. Over mn beentjes, kleren, schoenen, tas, denkentjes, stoel, armen (jaja, die kids spugen nog ver ook!).
Voor de mensen die weten hoe ik en overgeefsel met elkaar omgaan moet dit een erg grappig verhaal zijn.
Dit was het niet. Het eiland bleef ook ernstig ver weg en kwam vooral niet dichterbij.
Wij besloten al kokhalsend om toch maar buiten op het dek te gaan staan toen alle (maar dan ook alle) kinderen aan het overgeven waren.
Ik weet niet, het zal de geur wel geweest zijn, wij moesten daar weg.
Nog zo'n twee uur op het dek gehangen (ik inmiddels ook groen) en toen de boot af. Neus dicht, tas pakken en gaan. Dank U, wij leven.
Aan wal werden we nog even lastig gevallen door thaise vrouwtjes die heel graag 'icecreeaaaaaaaaaaaaaaam' wilden verkopen, maar plus het feit dat 'icecream' nog nooit zo onsmakelijk heeft geklonken leek het ons niet al te verstandig op hun aanbod in te gaan.
Snel naar ons Bungalowtje gegaan.
Daarover later meer, mochten we dat overleven. We zitten nu in Hat Rin (waar we in de achterbak van een auto naartoe zijn gebracht), het regent, maar de Full Moon gaat zo beginnen! Geen alcohol voor onze maagjes, maar dansen kunnen we wel, denken we.
Tot later :D
Ps. Het eiland is prachtig!
-
19 Juli 2008 - 14:26
Flodder In Frankrijk:
Haaai!
Ja, voor ons erg grappig inderdaad! Erg gelachen... Sorry! Hoop dat jullie inmiddels weer wat beter zijn! Leuk feestje gehad? Wij zijn weer in een frans cafeetje de tour aan het kijken. Iedereen gaat mee want er is hier wireless internet! Super! Zo kunnen we jullie mooi volgen. heerlijk om jullie verhalen te lezen. Ga maar weer even verder genieten en blijf maar even op dat eilandje zodat jullie je niet hoeven te verheugen op het boottochtje.
Heel veel liefs van ons!
(hans en hans, arie , cobio, ruth, je moedertje, stef en an en naturrlijk marga niet te vergeten!)
-
19 Juli 2008 - 14:29
Ruth En Anna:
Wij moesten van Mar en Marijke nog even melden dat wij gisteren ook een full moon party hadden. Zij hebben hier alleen duidelijk een andere definitie van dan wij. Het was inderdaad volle maan maar de camping was om half elf stil en de moeders vroegen zich al knikkebollend af of het al bedtijd was... Dit terwijl ze een kopje groene thee aan het drinken waren... het was full moon maar laat de party maar weg.... Zal de generatiekloof wel zijn! -
19 Juli 2008 - 14:33
Marijke:
Lieve Mara en Nando,
Toen ik jullie verslag las kon ik alleen maar roepen:'Oooohhhhh, Oooohhhh!' Maar, ik weet hoe vreselijke jij het vindt (Wie niet?), om ondergespuugd te worden.
Gelukkig bestaat er water en zeep. Ik hoop dat jullie een ontzettend leuk feest gehad hebben.
Dikke kus,
Mama -
19 Juli 2008 - 16:32
Mil:
Haha ooh Maartje toch.. sounds heavenly!
ENJOY!
:D
Liefs -
20 Juli 2008 - 06:28
Jezus!:
HAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHA!!!! ooooh Maartje wat een HEER-LIJK verhaal, ik heb echt genoten. Fijn om even je prettige nuchtere kijk te lezen(/horen?) Vind je het niet enig daar?
Ik bel je, ik mail je ik sms, je kan altijd bellen smsen, mocht je per ongeluk in een longtailboot terecht komen en er heel erg graag uit willen. Ik zit in het land naast je, helemaal niet zo ver dus. ;).
Dag lieverd! En lieve Nan! Genieten jullie maar vreselijk erg. Kussen van je geinige zussie in India
-
20 Juli 2008 - 09:22
Mar, Stalker Van San:
O het spijt me zo dat ik dit moet melden, want jullie hebben je vast heel erg rot gevoeld, maar ik heb zo ongegeneerd luidkeels hard gelachen om dit zeer droge, van humor doorspekte verslag! Je hebt al net zoveel schrijftalent als je zus! Hoop dat jullie inmiddels wat zijn bijgekomen en echt kunnen genieten van al het moois om jullie heen.
Groetjes,
Marjolein
P.S.: Pas op met het drinken van Fruitshakes op 't eiland. Ze gebruiken geblenderd ijs en bij ons is het daar destijds misgegaan... -
20 Juli 2008 - 09:30
René:
"Fantastische" reis gehad lees ik. Wat een avontuur. Ik hoop dat jullie ondanks deze ongemakken toch een heleboel mooie ervaringen hebben opgedaan, touwesns ook dansen kan van invloed zijn op de gesteldheid van je ingewanden.
Als je dit leest is het waarschijnlijk allemaal alweer voorbij en zijn julliie gereed voor weer een heleboel nieuwe indrukken.
Veel liefs en groetjes ook voor Nando,
Pap -
21 Juli 2008 - 14:03
Lau En Mich:
WOUW!! wat een verhalen over ziek zwak en misselijk zijn heel smakelijk om te lezen. ik kijk uit om te horen over de full moon party! want dat is toch wel the happening daar he! take care of yourselves en doe het maar rustig aan. slaap ook maar goed! oja mara: GEFELICITEERD !!! ik hoop dat je er een leuke dag van maakt, een hele bijzondere!
xxxxxx van ons -
27 Juli 2008 - 11:06
Rinske:
Maar, wat een geweldig verhaal! Ik ben even een grote reisverhaalinhaalslag aan het doen! Ook wel sog genoemd, maar nu is het legitiem lijkt me. Nou ik lees gauw verder! Genietse!
Liefs, ook aan Nando, vanuit een ontstellend broeierig Nederland. -
29 Juli 2008 - 10:48
R Uud Alias Pappa:
wordt een beetje misselijk van jullie en ook wel jaloers,gelukkig regent het hier in a.dam. wens jullie veel succes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
