Helemaal het einde! En helaas ook echt het einde..

Hoi!
Iets later dan verwacht: het laatste berichtje van onze reis!
Ik zit inmiddels met de lieve Meester (Mees, de inmiddels niet meer zo kleine baby-kat) op de bank in het koude (maar zuurstofrijke) Nederland.
De boeken voor het hertentamen liggen, hoewel nog dicht, al klaar. Het leven gaat weer beginnen..
Maar niet voordat onze droomreis is afgesloten met een (waarschijnlijk ietwat lang) verhaaltje!

Ons laatste bericht was vanuit Hoi An, het hoogtepunt van onze reis. Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe leuk en lief dat snoezige dorpje was.
Wauw. Ik zeg tegen jullie allemaal: ga ook! Zo snel mogelijk!
We hebben Nando's pakken en onze jassen af laten maken en nog wat leren (want ze gingen heus niet echt helemaal in de fik toen het beledigde verkoopstertje probeerde te bewijzen dat het echt leer was) slippertjes en schoentjes (wederom op maat gemaakt!) ingeslagen.
Vervolgens hebben we het hele pakket (ter waarde van zo'n 700 $) inclusief lantaarns en andere souveniertjes op laten sturen naar NL, ietwat prijzig, maar wel de moeite waard vonden wij.
Zitten we in ieder geval niet de hele reis met een extra koffer!
Nu we in Nederland aangekomen zijn en een brief van de douane hebben ontvangen waarin staat dat we over het gehele bedrag EN de verzendkosten belasting moeten betalen, en over dat gehele bedrag dan weer douanerechtenkosten-dinges, zijn we iets minder blij. Maargoed, dat wisten we op dat moment nog niet. En laten we eerlijk wezen, wat is nou 350 euro extra (baal baal baal).

In ieder geval zijn we blij en in Hoi An. Nando's vrienden (dezelfde van drie jaar geleden, maar nu een iets kleiner groepje), zijn onderweg vanuit het Noorden van Vietnam en komen precies in Hoi An aan als wij weg gaan. We besluiten dus nog 1 dagje te blijven. De jongens komen 's avonds aan en we krijgen een belletje in onze hotelkamer.
Ze zijn er!! In de lobby! Beneden aangekomen zien wij 4 geblondeerde boys met hier en daar een korst met bloed en wat blaren. Het is weer feest!
Even lekker gegeten en naar de verhalen geluisterd van de mannen. Mijn god, wat ben ik blij dat Nan met mij mee is! (Bedenk even hoe Nando eruit zou zien met blond haar en je bent het vast en zeker met me eens!).
De een (ik noem geen namen) was uit een stilstaande taxi gevallen en de helft van zijn gezicht kwijt en de ander had tweedegraads brandwonden op zijn schouders omdat motorrijden in een tanktop zonder in te smeren hem wel een strak plan leek. Na het eten zouden we op zoek naar een bar/club om dansjes te wagen met de boys.
Heel Hoi An is stil na 11en, dus we volgden een groepje mensen die opweg waren naar de 'Why Not Bar'. Ik zeg, waarom niet weetjewel..
Hier aangekomen ontstond al gauw het plan om Nando ook te blonderen. Na veel serieus boze blikken van mij en een tegenaanbod van Nando ('jullie mogen het wel afscheren?') zat Nando op een plastic krukje voor de Why Not Bar. Twee van de boys waren naar het hotel gesneld om de tondeuse te halen en Nando's (mooie, fijne, prachtige, lange) haar ging er af. Ik vond dit niet zo leuk.
De Why Not Bar-gangers vonden het briljant. Iedereen kwam naar buiten en fototoestellen werden erbij gepakt, zo'n 50. Of ze mijn beteuterde gezicht ook mochten fotograferen, 'can you stand a little bit closer to his head? I want his hair on the photo tooo!' Tuurlijk. Geen probleem.
De boys bedienden om de beurt de tondeuse en alle geïnteresseerde dames eromheen mochten ook een stukje doen. Erg fijn. Gelukkig waren er ook professional vietnamese people die heel zorgvuldig de uitstekende plukjes probeerden weg te werken.
Nan was blij met zijn nieuwe coupe, ik kon er niet echt aan wennen. Wij de bar weer in.
Na een tijdje voelde ik me niet zo goed (3 slokken bier, dan krijg je dat), en ben ik even naar buiten gegaan met nan. Al gauw kwamen de bekende zwarte vlekken en voordat ik het wist werd ik woest wakker geschud en gemept door zo'n 30 Vietnamezen en een kale hooligan. Ik begreep totaal niet wat er aan de hand was, maar schrok me helemaal dood. Lag ik net zo lekker te dromen..
Ik wist ook niet dat ik in Vietnam was, dus vond de grote groep Aziaten op mn borst ietwat verontrustend. Om nog maar te zwijgen van de kale hooligan die mn naam bleef schreeuwen. Wtf gebeurt er en waarom lig ik op de grond en zit er een Aziaat aan mn linkertiet? Dit laatste bleek een poging tot een hartmassage te zijn en nadat ik had gecheckt of ik mijn tas nog had werd de rest me ook steeds duidelijker. Gewoon lekker knockout gaan in Vietnam op straat om 4.30 's nachts!
Die kale dude bleek mijn lieve bezorgde vriendje te zijn (waar is je haar?!). Zodra de medicijnman (zo kwam hij over) klaar met me was (een paar tikjes op mn gezicht, wat geduw tussen mn ogen en wat woeste armbewegingen rond mijn hoofd), werd ik in een taxi gegooid. We stapten uit bij het ziekenhuis, Nan wilde een check, de schat.
Dokter wakker gebeld, bloed geprikt (met schone naalden!) en gewacht op de uitslag. Alles was wel goed. Misschien te weinig zuurstof in de bar.
We hadden uiteraard geen geld meer en er war nergens een ATM dus betalen werd lastig.
Nan ging opzoek naar een ATM en ik zat in een volledig uitgestorven en verlaten ziekenhuis. Midden in de nacht. Een half uur later kwam Nan weer aangerend, de pinautomaat beweerde dat ons geld op was en Nan was bijna ontvoerd (de scooter die hem een lift gaf wilde hem op een motor zetten en niet meer terugbrengen). Gelukkig is nan, zeker met zijn nieuwe enge korte kapsel, erg overtuigend als hij kwaad wordt en werd hij toch nog bij het zh afgezet. Helaas wel zonder geld dus.
We mochten onze camera afgeven en de volgende ochtend terugkomen, wel aardig.
Na betaald te hebben, de volgende dag, vertrokken we naar Hue.

Hue is een oude stad met een citadel (een stad met een muur eromheen) en veel dingen uit de oorlog om te bekijken. Erg interessant dus! We waren wel weer toe aan wat cultuur, aangezien we 4 hele dagen in Hoi An hadden rondgeslenterd.
We hadden een leuk hotel met de schattigste Vietnameesjes ooit. Zodra we de kamer uit kwamen, of de ontbijtzaal in werden we begroet met een heel hoog piepend stemmetje 'helloooo' gevolgd door een net iets te lang giecheltje.
We zijn meteen naar de Citadel gelopen en hebben daar een gids gehuurd. Hij had zelf boeddhisme gestudeerd (hij was dus een tijde monnik geweest) en vertelde ons van alles. Erg leuk. We weten nu waarom er overal hakenkruisen staan op tempels en graven. Dit symboliseert twee keer het sterven en twee keer het leven, als een soort kringloop, boeddhisten geloven in reïncarnatie.
Ook heeft hij onze handen gelezen. Nando moet oppassen 21 december, vooral met water! Dus mensen, let een beetje op hem.
Verder zijn we erg gelukkig! De gids fietste ons rond en liet ons tempels zien en de verborgen stad.
Het was een erg leuke tocht. Smiddags zijn we even de stad zelf ingegaan.
Omdat wij in Vietnam alle goede doelen steunen (restaurants waar ze straatkinderen opleiden, winkels waar disabled people werken etc etc) zijn we ook in Hue langs gegaan bij een soortgelijke organisatie; souvenirs zijn binnen.
We wilden voor de volgende dagen een motortour boeken naar onder andere de gedemilitariseerde zone, en een tour naar de grotten. Maar toen we dit gingen proberen te regelen bleek alles vol. Alles! We zijn de hele avond bezig geweest. Ook de bus- en treinreizen naar Hanoi zaten de komende drie dagen vol. Omdat we geen zin hadden om 3 dagen niks te doen (we hadden nog maar zo kort!) hebben we meteen de bus geboekt naar Hanoi, voor de volgende dag al! Dat was de enige beschikbare.
Dan maar wat langer in Hanoi!
We wilden eigenlijk niet meer met de bus, maar we hadden niet echt een keus.

De bus naar Hanoi.. sjeeezus.
Laten we zeggen dat het fenomeen 'in your face' een heel andere betekenis krijgt op het moment dat de persoon achter je een superlange wat oudere fransman is met baard en jawel, zweetvoeten.
We hadden dit keer grondbedjes, dus de onderste verdieping. We mochten eigenlijk niet naast elkaar, maar nadat ik 10 minuten weigerde te gaan liggen, kregen we toch plekjes naast elkaar. Op de grond.
Blijkbaar zijn dat duurdere plekken? Ik vind dat persoonlijk een beetje overdreven.
Gelukkig was de wc dit keer achter in de bus, en wij ook. dus roken we niet non stop de geur van zweetvoeten. In ieder geval.. we hebben semi-goed geslapen. De tocht duurde ook maar 15 uur ofzo..

Hanoi is leuk! Veel leuker dan Saigon (Hochimincity)! Of in ieder geval, iets rustiger.
We hebben meteen een tocht geboekt naar Halong Bay en zijn drie dagen lekker door Hanoi gaan lopen. Wat tempels en pagodas bekeken, maar vooral koffie gedronken en door de kleine drukke straatjes gelopen.
Ongelooflijk hoe ze hier die straten indelen.
Eerst 1 hele straat met alleen maar speelgoed (plastic troep in fluoriserende kleuren), dan weer een straat met alleen maar ijzerzaken (kettingen, staalborstels, haken, staalplaten, potten en nog veel meer), vervolgens een straat met kruiden en medicijnen (hier moet je niet te lang blijven, je komt er echt een beetje high vandaan) en ook zijn er hele straten vol met schoenen. Neppe glimmende glitterschoenen van 'real leather' en echt van nike. Maar niet heus. Prachtig om te zien!
Hanoi was een feestje.

Onze laatste dagen hadden we gereserveerd voor Halong Bay. Met een minibusje reden we naar de opstapplaats voor de boot. In het minibusje (en op mijn voet) zat ook een kakkerlak. Een kakkerlak op je voet is gewoon niet heel prettig. Maar gelukkig zijn we echt al een stapje verder in het acceptatieproces. Zolang dat beest mn bagage niet in gaat, vind ik het bijnabest.
We hadden een prachtige dragonboat, een chinees schip van hout. We kregen een heerlijke lunch, en werden naar onze hut gewezen. Die van ons bevatte gelukkig een kakkerlak, zo eentje die op z'n rug lag. Zo'n bijna dooie. Huppakee, die gooien we in Zee! *als er 1 is zijn er meer, als er 1 is zijn er meer*.
We lieten het de pret niet drukken. Halong Bay is zo adembenemend mooi, dat is niet te omschrijven.
Overal kleine hoge rotsformaties die uit het water omhoog steken. Overal! Op het water is geen mens te bekennen. Boven de rosten cirkelden gigantische roofvogels rond, soms wel 10 tegelijk. Mooi mooi mooi. Af en toe stopte de boot ergens, zodat we konden zwemmen of een grot konden bekijken.
Ook mochten we kayakken tussen de rotsen en hebben we een vissersdorpje bezocht. De mensen daar leefden echt tussen de rotsen, op drijvende, prachtige huisjes! Ze waren ook best rijk, omdat zij de lekkerste seafood hadden en daar dus best veel mee verdienden. Op de boot ontmoetten we een homostel uit frankrijk, van een jaar of 40/50. We zaten steeds met hun aan tafel, erg aardige mensen. Nadat we de zonsondergang hebben bekeken en iedereen langzamerhand naar bed ging, besloten nan en ik een dekentje te pakken en op het dek te gaan liggen. Het was volle maan! Alles was zo mooi! Ik ben me er van bewust dat ik heel vaak schrijf dat het prachtig en mooi is.. maar dat was het ook! Slapen in de buitenlucht is heerlijk.
Rond half 5 werden we (oke, alleen ik) wakker van andere gasten die de zonsopgang kwamen bekijken op het dek. De tocht duurde in totaal 2 (halve) dagen en 1 nacht en was absoluut de moeite waard.
Voor iedereen die toch naar Vietnam gaat voor Hoi An, ga ook even langs Halong Bay!
Ik ga proberen wat fototjes te plaatsen, maar weet zeker dat die niet zo mooi zijn als het was.
Dus.. nouja, bedenk zelf maar!

De laatste avond in Hanoi hebben we nog even lekker gegeten en de tassen gepakt voor de volgende ochtend. Onze reis zat er alweer op!
Jammer!
Maar thuis wacht onze Mees en het is leuk om iedereen weer te zien (dat ik meteen een tentamen moet maken vergeten we gewoon even).
De terugreis verliep voorspoedig, we hebben lekker geslapen en de Russen waren best aardig!

We kunnen niet wachten tot we weer een verre reis gaan maken! Maar genieten nu nog even volop van deze.
Leuk dat jullie ons gevolgd hebben en af en toe een reactie hebben geplaatst! (En als je dat niet hebt gedaan, dit is je laatste kans!! Haha)

Veel liefs van ons!

p.s.
Bij de andere berichten zijn extra foto's geplaatst! Tot nu toe waren het alleen iphone-foto's. Nu dus ook foto's van onze camera's!