Cuba baby!
Blijf op de hoogte en volg Mara
14 Augustus 2016 | Cuba, Havana
Cuba
Zijn we weer hoor!
Ik schrijf dit vanaf de rand van een zwembad met uitzicht over de gigantische vallei van Viñales, een droomplek, mooier bestaat niet. We zijn momenteel nog de enige hier want het is nog vroeg en iedereen slaapt. We kijken al uit naar dit moment sinds we de reis naar Cuba geboekt hebben (wat eigenlijk pas 2 weken geleden is, maar toch).
'En waarom Cuba?' hoor ik jullie denken. Nou, daar hebben we niet per se een heel goed antwoord op. Ik ben dus sinds dit jaar docent (#lifegoals) en daarom dus ook afhankelijk van schoolvakanties (#shit #stress). Ook moest ik natuurlijk nog voor (oke, net ín) deze schoolvakantie als een bezetene mijn laatste 35 studiepunten van de medium inspirerende lerarenopleiding verdienen. Bij wijze van SOG besloot ik ook mijn kledingkast (lees: de slaapkamer) op te ruimen wat resulteerde in een kampeersessie in de huiskamer (sorry Nan). Al met al was het best een hectisch (doch superleuk) jaar die moest en zou worden afgesloten met een spectaculaire vakantie. Omdat we rond kerst al zouden boeken maar dat (heel gek) niet gelukt was, moest er druk gezocht worden naar een geschikte bestemming. We hadden inmiddels nog precies 2,5 week waarin we weg zouden kunnen en hadden verder nog best een behoorlijk programma van eisen (alweer zo'n shocker) dus het grote puzzelen kon beginnen. Wel een 'echte' reis, niet iets wat je snel met kinderen doet, te doen in 2,5 week, anders dan we al gedaan hebben, cultuur én natuur en uiteraard ook een beetje rust en ontspanning..
Ohja, en dan liever geen tickets van 1500 euro. Goed, daar rolde na flink zoeken dus de voor ons perfecte bestemming uit: Cuba! Tui gaf ons 1400 euro korting op de tickets (score!) en de voorpret kon beginnen. Ik haalde ouderwets een nachtje door om mijn portfolio in te kunnen leveren, Nando besloot twee dagen voor vertrek dat lopen, zitten of staan toch echt overrated is en dacht met spit prima te kunnen gaan backpacken. Met een huis voorzien van briefjes voor de kattenoppas (dank!) en met een in de nacht volgepropte backpack konden we met een semi gerust hart en een amper werkende rug op vakantie, YAAY!
Mam en Dick stonden om 04.30 voor de deur want Schiphol scheen ineens heftig streng te controleren. Dat laatste bleek enorm mee te vallen en zo stonden we na dikke knuffels van mam lekker ruim drie uur voor departure achter de douane. Voor Nan nog snel (of nouja, binnen de drie uur) een afzichtelijk doch supersonisch traagschuim-nekkussentje met opstaande rand gescoord, 11 uur vliegen met spit kan immers geen feestje zijn. Hoe dan ook, let's do this! Met belachelijke hoeveelheden cash (in Cuba kan je niet pinnen) op ons lichaam gedrukt het avontuur tegemoet!
De vlucht was echt zó voorbij (films gekeken, gelezen, geslapen) en vanaf het vliegveld in Varadero, waar we onze miljoenen euro's hebben omgewisseld voor cucs, werden we met een echte oude Amerikaan (de auto) opgehaald. WOW, Cuba is nu al te gek. Klein detail, vrijwel niemand spreekt hier Engels en wij spreken ehm bizar slecht Spaans. Dit wordt dus een vakantie van veel ongemakkelijke conversaties, mijn strategie: lief lachen. Varadero is het grote beach resort oord van Cuba met prachtige stranden en een soort stad met alleen maar all inclusive resorts, de één nog groter dan de ander. Mini Florida noemen ze het hier, wij wisten niet hoe snel we weer terug moesten naar onze eigen casa particular (een huis van mensen die een aantal kamers verhuren aan toeristen, een soort airb&b systeem dat het -sinds nog niet al te lang- voor mensen mogelijk maakt een centje -lees: 2 maandsalarissen per nacht- bij te verdienen). We hebben hier twee nachtjes geslapen en hebben verder vooral het stadje verkend en genoten van het strand en de turquoise zee. Op straat dansen de locals op een plein op harde top40-achtige reggaeton (ook kindjes van 4 en dochters van 14 met de ouders). Iedereen kan hier dansen, ook (juist?) de kleintjes. Voor wie thuis wil oefenen: zet je benen een stukje uit elkaar en houd je voeten te alle tijden op de vloer, de rest spreekt voor zich: draaien met de heupen (buig om en om een knie) en schudden met de bilpartij. Voor extra variatie kan je ervoor kiezen af en toe wat dieper door de knieën te gaan (maar verplaats vooral je voeten niet, muy importante!). Verder is er hier ook een Beatles club waar langharige Cubanen Beatles (en Stones, en bekende rock-) nummers coveren, live.
-Er is overigen zojuist een grote witte meneer met ecco schoenen naast me neer geploft op een strandbedje (Nando haalt mojito's, het is inmiddels niet meer vroeg) en het geluid dat ik in eerste instantie aan zag voor onheilspellende donder blijkt uit hem te komen, gezellig-
Na een korte acclimatisatie in Varadero nemen we een taxi collectivo (een gedeelde taxi met random toeristen -hoop je-) naar Havana! Zin innnnn!
Alle bussen schijnen vol te zijn dus wij laten ons enigszins argwanend (de Delhi-radar stond nog aan) overhalen door een veel te smooth pratende (Engels!) meneer met gouden kettingen en een tacky zonnebril. 'Bery bery nice car, airconditioning, 15 CUCS (ongeveer 15 euro) per person, you go now, pick up some more people in zhe hotel yes? Then go straight to Havana, only 3 hours, better than bus. Oh sir (iedereen praat voornamelijk tegen Nando, ik ben een bijproduct, #chill), remember, the other people af zhe hotel pay 20 CUCS so don't tell that you pay only 15 okay? Ah thank you, Sir.'
-__-
Ik zag ons alweer vermoord (of erger) langs de weg liggen terwijl onze zwetende taxi driver supercontent verder scheurde in een écht mooie auto met onze goed gevulde moneybelts maar er stapte zowaar mensen in de taxi. Een gespierde, jonge Cubaan (met wederom heftige kettingen en een superstrak synthetisch shirtje) stond klaar en ik wist bijna zeker dat hij in het complot zat (zoals ik al zei, mijn India-radar stond nog aan). Er stapte gelukkig ook een iets oudere Italiaanse vrouw in, ik vond zelf dat ze enorm veel weg had van een 55-jarige Cameron Diaz maar ze hield haar giga zonnebril op dus eigenlijk kon ik hier niet zoveel over zeggen. Cameron en muscleboy bleken een stel en ze hadden ruzie. Súper intens, om daar je veel te kleine (en absoluut niet bery bery nice) taxi mee te delen. Zij schudde haar hoofd woest en er werd af en toe een zakdoek onder haar zonnebril geduwd, hij keek verslagen voor zich uit. Zij verweet hem van alles, geen idee wat, en deed demonstratief haar ketting af (zo eentje die je aan je hond hoort te geven met zo'n metalen plaatje eraan waar gegevens in zijn gestanst). Ik gok dat dit een soort liefdesketting geweest was want ze gaf het aan hem en hij wilde het niet aannemen. Uiteindelijk bleken we via het vliegveld te rijden waar zij werd afgezet. Hij gaf de ketting terug, zij deed hem om en er werd geknuffeld. Hij stapte weer in en viel in slaap. Heel even dacht ik nog dat Cameron misschien zo boos was omdat ze het niet oké vond dat haar kleine Cubaanse crimineeltje in het complot zat om twee van die lieve, jonge backpackers (wij dus) te overvallen/vermoorden, maar zelfs ik begreep dat dit een tikkie vergezocht was. Havana here we come!
Rond 15.00 uur kwamen we aan in Havana en werden we afgezet bij de casa particular die Nando in Nederland al geboekt dacht te hebben. Ik durfde eerst natuurlijk het behoorlijk duister uitziende trappenhuis niet in maar eenmaal boven bleek het een prachtig huis met een geweldig terras en kleurrijke muurschilderingen. Enige nadeel? Onze reservering was mislukt en hij zat vol (#bestwelbalen). Volgens de lonely planet (LP), tevens onze reisbijbel, was elk huis in Havana een casa particular en kon het echt niet fout gaan daar. Ranzig van de reis en met backpacks op de (inmiddels iets betere) rug belden wij dus, vol goede moed bij alles aan wat er leuk uit zag. Al snel merkten we dat alles helemaal vol zat en er kwamen steeds vaker dubieuze types naar ons toe die wel iets wisten (India-radar: zeg nee!). Wij besloten naar een top-pick van de LP te gaan en daar te vragen om een tip. Een strenge maar vriendelijke Cubaanse dame brabbelde fanatiek in het Spaans en wij besloten lief te lachen. Het werkte: een paar minuten en wat ge- 'You. Wait. Amiga..casa...okay okay' later werden we opgehaald door een oudere dame. Zij sprak geen Engels, wij geen Spaans dus we liepen zwijgend maar enorm lief lachend achter haar aan. Zij lachte vrolijk terug en bleef gestaag doorpraten. Onze nieuwe strategie: ook af en toe knikken, niet te instemmend maar lekker betekenisloos.
We gaan lekker hier in Havana!
We komen (na een lichtelijk claustrofobische ervaring in de lift) aan in een mierzoet huisje, vol met lelijke prullaria. Er is één kamer (roze natuurlijk) voor gasten met een eigen badkamertje (tevens roze). Ze heeft van haar vriendin gehoord dat wij vier nachten blijven, al weten wij dat nog niet helemaal zeker. Ze woont samen met een andere oudere vrouw (haar zus wellicht?) die heel fanatiek tegen ons blijft praten en vooral onder de indruk is van Nando's blauwe ogen (er wordt zelfs gegiecheld). Ze raden ons twee plekken aan, één voor ontbijt en één voor diner (ze verzorgen dit zelf -als enige in heel Cuba- niet, omdat ze eigenlijk geen interesse hebben in de touristbusiness, haha). Wij frissen ons even op, althans, dat proberen we. De douche geeft letterlijk 4 straaltjes water die ook nog eens allemaal totaal een andere kant op gaan. Inventief als de dames zijn hebben ze precies op die vier plekken een emmertje neergezet om het water weer op te vangen. Wow, oké, dat wordt voorlopig geen haar wassen voor mij. Maar who cares, wij zijn in Havana!
We hitten de town (Habana Vieja, het oude historische deel van Havana waar locals en toeristen door elkaar leven) en verbazen ons over hoe mooi de huizen zijn. Ook opvallend is de dikke smoklaag die in de stad hangt, een beetje smerig wel, maar begrijpelijk met al die oude auto's. In Havana lopen we veel rond, drinken we cocktails, luisteren we naar bandjes die letterlijk overal spelen, bekijken we de vele pleinen en de architectuur, bezoeken we musea en eten we zowel fantastisch als te smerig voor woorden. Plekken die er prachtig uit zien, in mooie oude panden kunnen zomaar extreem slecht eten (zo mogelijk nog slechter) serveren. Deze plekken worden door de staat gerund, wat eigenlijk inhoudt dat het niet uitmaakt of ze goed of slecht werk leveren. Waar je wel wil eten zijn de paladars (private restaurants) die sinds 2011 volledig legaal zijn in Cuba. Zo leuk! Heerlijk eten, geweldig vriendelijk personeel en heerlijke cocktails. We hebben ook uitgevonden dat er op sommige plekken wifi is, dan staan er ineens grote groepen jongeren en toeristen met hun telefoon/tablet/laptop op straat tegen een gebouw aan te leunen. Je kan dan ergens een soort telefoonkaart kopen voor ongeveer 10 euro en daar kan je dan mee internetten op zo'n plek. Daar hebben wij dus ook even tussen gestaan (heel treurig, ziet het eruit) en daar ga ik zo, met een iPad nog wel, proberen dit verhaaltje te uploaden.. Spannend!
Twee dagen door een enorm heet (35-45 graden) Havana struinen zonder echt lekker te kunnen douchen bleek toch wel heftig. Na twee nachten zijn we dus toch maar naar ons favo plein verhuisd (Plaza Vieja) waar tegen alle verwachtingen in ineens een kamer bleek te zijn naast ons lieflings café/restaurant. De oude dames lieten ons onder luid (en Spaans) protest gaan nadat we ze een zakje 'typical Dutch' stroopwafels hadden gegeven en niet helemaal per ongeluk de indruk hadden gewekt dat we naar Viñales gingen (wat opzich waar was, alleen pas twee dagen later). In het kader: huh? Spaans? Sorry, kunnen we echt niet. Doei!
Ah.. Zielig wel.
Hoe dan ook, wij hadden (op wat kakkerlakken na) nog twee heerlijke dagen op een toplocatie in Havana. Nando vindt het erg fijn om veel geld bij zich te hebben en het leek hem dan ook een goed plan om in Havana nog even extra geld op te nemen (aangezien het ergens anders waarschijnlijk niet kan en er hier een grote bank is waar je met je creditcard geld kan opnemen). Wij gingen dus braaf in de enorm lange rij staan voor de bank (een ervaring opzich, want Cubanen houden erg van rijen). Na zo'n 40 minuten wachten waren we eindelijk aan de beurt om door de (te) kort gerokte banklady naar binnen geroepen te worden. Wat Spaans gebrabbel en woeste gebaren richting een bordje op de deur werd duidelijk dat ze precies nu een half uur met pauze gingen. Gelukkig was de schaduw inmiddels volledig verdwenen en werd de rij achter ons alleen maar langer. Wachten dan maar! Het rokje kwam naar buiten en ging een paar meter verderop, waar wel schaduw was, lekker een half uurtje zitten roken. Het leverde in ieder geval een mooie foto op..
Toen we eenmaal binnen waren bleek dat we een paspoort nodig hadden, net nu we voor het eerst stoer genoeg waren geweest om iets van waarde in de kamer achter te laten, top. Nando is snel terug gerend en ik mocht binnen blijven zitten. Een interessante maar tijdrovende ervaring, zullen we maar zeggen!
Momenteel zitten we dus in Viñales, waar we ook alweer van alles hebben meegemaakt. Sigaren, muggen, gieren, tarantula's (op onze stoep), meer kakkerlaken, kikkers in ons bed en het allermooiste uitzicht van heel Cuba.. Hierover snel meer!
--> Nog even voor de bezorgden onder jullie (hoi mam): onze iPhone oplader is gesneuveld en mijn telefoon is nu leeg. Nando's (volledig opgeladen) telefoon staat nu uit en willen we alleen nog aanzetten in geval van nood. Dit betekent dus dat er niet meer gesmst kan worden.. Ik zal proberen af en toe met mijn iPad op wifi te gaan, maar jullie kunnen ons dus alleen bereiken via e-mail of iMessage. In noodgevallen kan je Nando sms'en, dat zullen we misschien zien. Poeh, ouderwets dit, hè?
Geleerd:
- Papaya is vies.
- Wij zijn nog steeds niet stoer genoeg voor kakkerlakken.
- Cubanen eten veel en vet.
- Spaans spreken is best handig.
- Het onweert elke dag wel een keer, ook zonder regen.
- Cubanen vinden 40 graden (celsius) ook te warm en roepen de hele dag 'muy caliente!'
- zweten mag, een stuk uit je T-shirt knippen (ongeacht de plek) ook.
- zonder internet blijf je dus ook gewoon leven (al maakt het dingen regelen wel echt lastig).
PS. An, ik hoop dat je een geweldige dag hebt gehad!!
Zijn we weer hoor!
Ik schrijf dit vanaf de rand van een zwembad met uitzicht over de gigantische vallei van Viñales, een droomplek, mooier bestaat niet. We zijn momenteel nog de enige hier want het is nog vroeg en iedereen slaapt. We kijken al uit naar dit moment sinds we de reis naar Cuba geboekt hebben (wat eigenlijk pas 2 weken geleden is, maar toch).
'En waarom Cuba?' hoor ik jullie denken. Nou, daar hebben we niet per se een heel goed antwoord op. Ik ben dus sinds dit jaar docent (#lifegoals) en daarom dus ook afhankelijk van schoolvakanties (#shit #stress). Ook moest ik natuurlijk nog voor (oke, net ín) deze schoolvakantie als een bezetene mijn laatste 35 studiepunten van de medium inspirerende lerarenopleiding verdienen. Bij wijze van SOG besloot ik ook mijn kledingkast (lees: de slaapkamer) op te ruimen wat resulteerde in een kampeersessie in de huiskamer (sorry Nan). Al met al was het best een hectisch (doch superleuk) jaar die moest en zou worden afgesloten met een spectaculaire vakantie. Omdat we rond kerst al zouden boeken maar dat (heel gek) niet gelukt was, moest er druk gezocht worden naar een geschikte bestemming. We hadden inmiddels nog precies 2,5 week waarin we weg zouden kunnen en hadden verder nog best een behoorlijk programma van eisen (alweer zo'n shocker) dus het grote puzzelen kon beginnen. Wel een 'echte' reis, niet iets wat je snel met kinderen doet, te doen in 2,5 week, anders dan we al gedaan hebben, cultuur én natuur en uiteraard ook een beetje rust en ontspanning..
Ohja, en dan liever geen tickets van 1500 euro. Goed, daar rolde na flink zoeken dus de voor ons perfecte bestemming uit: Cuba! Tui gaf ons 1400 euro korting op de tickets (score!) en de voorpret kon beginnen. Ik haalde ouderwets een nachtje door om mijn portfolio in te kunnen leveren, Nando besloot twee dagen voor vertrek dat lopen, zitten of staan toch echt overrated is en dacht met spit prima te kunnen gaan backpacken. Met een huis voorzien van briefjes voor de kattenoppas (dank!) en met een in de nacht volgepropte backpack konden we met een semi gerust hart en een amper werkende rug op vakantie, YAAY!
Mam en Dick stonden om 04.30 voor de deur want Schiphol scheen ineens heftig streng te controleren. Dat laatste bleek enorm mee te vallen en zo stonden we na dikke knuffels van mam lekker ruim drie uur voor departure achter de douane. Voor Nan nog snel (of nouja, binnen de drie uur) een afzichtelijk doch supersonisch traagschuim-nekkussentje met opstaande rand gescoord, 11 uur vliegen met spit kan immers geen feestje zijn. Hoe dan ook, let's do this! Met belachelijke hoeveelheden cash (in Cuba kan je niet pinnen) op ons lichaam gedrukt het avontuur tegemoet!
De vlucht was echt zó voorbij (films gekeken, gelezen, geslapen) en vanaf het vliegveld in Varadero, waar we onze miljoenen euro's hebben omgewisseld voor cucs, werden we met een echte oude Amerikaan (de auto) opgehaald. WOW, Cuba is nu al te gek. Klein detail, vrijwel niemand spreekt hier Engels en wij spreken ehm bizar slecht Spaans. Dit wordt dus een vakantie van veel ongemakkelijke conversaties, mijn strategie: lief lachen. Varadero is het grote beach resort oord van Cuba met prachtige stranden en een soort stad met alleen maar all inclusive resorts, de één nog groter dan de ander. Mini Florida noemen ze het hier, wij wisten niet hoe snel we weer terug moesten naar onze eigen casa particular (een huis van mensen die een aantal kamers verhuren aan toeristen, een soort airb&b systeem dat het -sinds nog niet al te lang- voor mensen mogelijk maakt een centje -lees: 2 maandsalarissen per nacht- bij te verdienen). We hebben hier twee nachtjes geslapen en hebben verder vooral het stadje verkend en genoten van het strand en de turquoise zee. Op straat dansen de locals op een plein op harde top40-achtige reggaeton (ook kindjes van 4 en dochters van 14 met de ouders). Iedereen kan hier dansen, ook (juist?) de kleintjes. Voor wie thuis wil oefenen: zet je benen een stukje uit elkaar en houd je voeten te alle tijden op de vloer, de rest spreekt voor zich: draaien met de heupen (buig om en om een knie) en schudden met de bilpartij. Voor extra variatie kan je ervoor kiezen af en toe wat dieper door de knieën te gaan (maar verplaats vooral je voeten niet, muy importante!). Verder is er hier ook een Beatles club waar langharige Cubanen Beatles (en Stones, en bekende rock-) nummers coveren, live.
-Er is overigen zojuist een grote witte meneer met ecco schoenen naast me neer geploft op een strandbedje (Nando haalt mojito's, het is inmiddels niet meer vroeg) en het geluid dat ik in eerste instantie aan zag voor onheilspellende donder blijkt uit hem te komen, gezellig-
Na een korte acclimatisatie in Varadero nemen we een taxi collectivo (een gedeelde taxi met random toeristen -hoop je-) naar Havana! Zin innnnn!
Alle bussen schijnen vol te zijn dus wij laten ons enigszins argwanend (de Delhi-radar stond nog aan) overhalen door een veel te smooth pratende (Engels!) meneer met gouden kettingen en een tacky zonnebril. 'Bery bery nice car, airconditioning, 15 CUCS (ongeveer 15 euro) per person, you go now, pick up some more people in zhe hotel yes? Then go straight to Havana, only 3 hours, better than bus. Oh sir (iedereen praat voornamelijk tegen Nando, ik ben een bijproduct, #chill), remember, the other people af zhe hotel pay 20 CUCS so don't tell that you pay only 15 okay? Ah thank you, Sir.'
-__-
Ik zag ons alweer vermoord (of erger) langs de weg liggen terwijl onze zwetende taxi driver supercontent verder scheurde in een écht mooie auto met onze goed gevulde moneybelts maar er stapte zowaar mensen in de taxi. Een gespierde, jonge Cubaan (met wederom heftige kettingen en een superstrak synthetisch shirtje) stond klaar en ik wist bijna zeker dat hij in het complot zat (zoals ik al zei, mijn India-radar stond nog aan). Er stapte gelukkig ook een iets oudere Italiaanse vrouw in, ik vond zelf dat ze enorm veel weg had van een 55-jarige Cameron Diaz maar ze hield haar giga zonnebril op dus eigenlijk kon ik hier niet zoveel over zeggen. Cameron en muscleboy bleken een stel en ze hadden ruzie. Súper intens, om daar je veel te kleine (en absoluut niet bery bery nice) taxi mee te delen. Zij schudde haar hoofd woest en er werd af en toe een zakdoek onder haar zonnebril geduwd, hij keek verslagen voor zich uit. Zij verweet hem van alles, geen idee wat, en deed demonstratief haar ketting af (zo eentje die je aan je hond hoort te geven met zo'n metalen plaatje eraan waar gegevens in zijn gestanst). Ik gok dat dit een soort liefdesketting geweest was want ze gaf het aan hem en hij wilde het niet aannemen. Uiteindelijk bleken we via het vliegveld te rijden waar zij werd afgezet. Hij gaf de ketting terug, zij deed hem om en er werd geknuffeld. Hij stapte weer in en viel in slaap. Heel even dacht ik nog dat Cameron misschien zo boos was omdat ze het niet oké vond dat haar kleine Cubaanse crimineeltje in het complot zat om twee van die lieve, jonge backpackers (wij dus) te overvallen/vermoorden, maar zelfs ik begreep dat dit een tikkie vergezocht was. Havana here we come!
Rond 15.00 uur kwamen we aan in Havana en werden we afgezet bij de casa particular die Nando in Nederland al geboekt dacht te hebben. Ik durfde eerst natuurlijk het behoorlijk duister uitziende trappenhuis niet in maar eenmaal boven bleek het een prachtig huis met een geweldig terras en kleurrijke muurschilderingen. Enige nadeel? Onze reservering was mislukt en hij zat vol (#bestwelbalen). Volgens de lonely planet (LP), tevens onze reisbijbel, was elk huis in Havana een casa particular en kon het echt niet fout gaan daar. Ranzig van de reis en met backpacks op de (inmiddels iets betere) rug belden wij dus, vol goede moed bij alles aan wat er leuk uit zag. Al snel merkten we dat alles helemaal vol zat en er kwamen steeds vaker dubieuze types naar ons toe die wel iets wisten (India-radar: zeg nee!). Wij besloten naar een top-pick van de LP te gaan en daar te vragen om een tip. Een strenge maar vriendelijke Cubaanse dame brabbelde fanatiek in het Spaans en wij besloten lief te lachen. Het werkte: een paar minuten en wat ge- 'You. Wait. Amiga..casa...okay okay' later werden we opgehaald door een oudere dame. Zij sprak geen Engels, wij geen Spaans dus we liepen zwijgend maar enorm lief lachend achter haar aan. Zij lachte vrolijk terug en bleef gestaag doorpraten. Onze nieuwe strategie: ook af en toe knikken, niet te instemmend maar lekker betekenisloos.
We gaan lekker hier in Havana!
We komen (na een lichtelijk claustrofobische ervaring in de lift) aan in een mierzoet huisje, vol met lelijke prullaria. Er is één kamer (roze natuurlijk) voor gasten met een eigen badkamertje (tevens roze). Ze heeft van haar vriendin gehoord dat wij vier nachten blijven, al weten wij dat nog niet helemaal zeker. Ze woont samen met een andere oudere vrouw (haar zus wellicht?) die heel fanatiek tegen ons blijft praten en vooral onder de indruk is van Nando's blauwe ogen (er wordt zelfs gegiecheld). Ze raden ons twee plekken aan, één voor ontbijt en één voor diner (ze verzorgen dit zelf -als enige in heel Cuba- niet, omdat ze eigenlijk geen interesse hebben in de touristbusiness, haha). Wij frissen ons even op, althans, dat proberen we. De douche geeft letterlijk 4 straaltjes water die ook nog eens allemaal totaal een andere kant op gaan. Inventief als de dames zijn hebben ze precies op die vier plekken een emmertje neergezet om het water weer op te vangen. Wow, oké, dat wordt voorlopig geen haar wassen voor mij. Maar who cares, wij zijn in Havana!
We hitten de town (Habana Vieja, het oude historische deel van Havana waar locals en toeristen door elkaar leven) en verbazen ons over hoe mooi de huizen zijn. Ook opvallend is de dikke smoklaag die in de stad hangt, een beetje smerig wel, maar begrijpelijk met al die oude auto's. In Havana lopen we veel rond, drinken we cocktails, luisteren we naar bandjes die letterlijk overal spelen, bekijken we de vele pleinen en de architectuur, bezoeken we musea en eten we zowel fantastisch als te smerig voor woorden. Plekken die er prachtig uit zien, in mooie oude panden kunnen zomaar extreem slecht eten (zo mogelijk nog slechter) serveren. Deze plekken worden door de staat gerund, wat eigenlijk inhoudt dat het niet uitmaakt of ze goed of slecht werk leveren. Waar je wel wil eten zijn de paladars (private restaurants) die sinds 2011 volledig legaal zijn in Cuba. Zo leuk! Heerlijk eten, geweldig vriendelijk personeel en heerlijke cocktails. We hebben ook uitgevonden dat er op sommige plekken wifi is, dan staan er ineens grote groepen jongeren en toeristen met hun telefoon/tablet/laptop op straat tegen een gebouw aan te leunen. Je kan dan ergens een soort telefoonkaart kopen voor ongeveer 10 euro en daar kan je dan mee internetten op zo'n plek. Daar hebben wij dus ook even tussen gestaan (heel treurig, ziet het eruit) en daar ga ik zo, met een iPad nog wel, proberen dit verhaaltje te uploaden.. Spannend!
Twee dagen door een enorm heet (35-45 graden) Havana struinen zonder echt lekker te kunnen douchen bleek toch wel heftig. Na twee nachten zijn we dus toch maar naar ons favo plein verhuisd (Plaza Vieja) waar tegen alle verwachtingen in ineens een kamer bleek te zijn naast ons lieflings café/restaurant. De oude dames lieten ons onder luid (en Spaans) protest gaan nadat we ze een zakje 'typical Dutch' stroopwafels hadden gegeven en niet helemaal per ongeluk de indruk hadden gewekt dat we naar Viñales gingen (wat opzich waar was, alleen pas twee dagen later). In het kader: huh? Spaans? Sorry, kunnen we echt niet. Doei!
Ah.. Zielig wel.
Hoe dan ook, wij hadden (op wat kakkerlakken na) nog twee heerlijke dagen op een toplocatie in Havana. Nando vindt het erg fijn om veel geld bij zich te hebben en het leek hem dan ook een goed plan om in Havana nog even extra geld op te nemen (aangezien het ergens anders waarschijnlijk niet kan en er hier een grote bank is waar je met je creditcard geld kan opnemen). Wij gingen dus braaf in de enorm lange rij staan voor de bank (een ervaring opzich, want Cubanen houden erg van rijen). Na zo'n 40 minuten wachten waren we eindelijk aan de beurt om door de (te) kort gerokte banklady naar binnen geroepen te worden. Wat Spaans gebrabbel en woeste gebaren richting een bordje op de deur werd duidelijk dat ze precies nu een half uur met pauze gingen. Gelukkig was de schaduw inmiddels volledig verdwenen en werd de rij achter ons alleen maar langer. Wachten dan maar! Het rokje kwam naar buiten en ging een paar meter verderop, waar wel schaduw was, lekker een half uurtje zitten roken. Het leverde in ieder geval een mooie foto op..
Toen we eenmaal binnen waren bleek dat we een paspoort nodig hadden, net nu we voor het eerst stoer genoeg waren geweest om iets van waarde in de kamer achter te laten, top. Nando is snel terug gerend en ik mocht binnen blijven zitten. Een interessante maar tijdrovende ervaring, zullen we maar zeggen!
Momenteel zitten we dus in Viñales, waar we ook alweer van alles hebben meegemaakt. Sigaren, muggen, gieren, tarantula's (op onze stoep), meer kakkerlaken, kikkers in ons bed en het allermooiste uitzicht van heel Cuba.. Hierover snel meer!
--> Nog even voor de bezorgden onder jullie (hoi mam): onze iPhone oplader is gesneuveld en mijn telefoon is nu leeg. Nando's (volledig opgeladen) telefoon staat nu uit en willen we alleen nog aanzetten in geval van nood. Dit betekent dus dat er niet meer gesmst kan worden.. Ik zal proberen af en toe met mijn iPad op wifi te gaan, maar jullie kunnen ons dus alleen bereiken via e-mail of iMessage. In noodgevallen kan je Nando sms'en, dat zullen we misschien zien. Poeh, ouderwets dit, hè?
Geleerd:
- Papaya is vies.
- Wij zijn nog steeds niet stoer genoeg voor kakkerlakken.
- Cubanen eten veel en vet.
- Spaans spreken is best handig.
- Het onweert elke dag wel een keer, ook zonder regen.
- Cubanen vinden 40 graden (celsius) ook te warm en roepen de hele dag 'muy caliente!'
- zweten mag, een stuk uit je T-shirt knippen (ongeacht de plek) ook.
- zonder internet blijf je dus ook gewoon leven (al maakt het dingen regelen wel echt lastig).
PS. An, ik hoop dat je een geweldige dag hebt gehad!!
-
14 Augustus 2016 - 08:44
Mama:
Hoi lieve schat,
Wat een geweldig leuk geschreven verslag. Ik heb enorm geschaterd!!!
Ik ga straks proberen te dansen op de Cubaanse manier -
14 Augustus 2016 - 08:45
Dick:
Hi Mara, Nando,
Wat een mooi reisverslag! Smile als ik lees over de India experience!
Leuk hè overal die bandjes. Je wordt er helemaal vrolijk van. En wat hoor je vaak dezelfde deuntjes en het is helemaal niet erg. Kakkerlakken, ze wennen nooit, maar op een gegeven moment schrik je er ook niet meer van.
Jullie bericht kwam als Gods woord in een ouderling voor de ongerusten onder ons (you know who).
Veel plezier, be careful, enjoy!!!
Dick -
14 Augustus 2016 - 09:08
Mama:
Vervolg:
Mijn halve reactie is maar geplaatst. Jammer!!
Ik schreef al dat ik staks ga proberen om op de Cubaanse manier te gaan dansen.
Dick maakte met net wakker met de mededeling dat er een berichtje van je was gekomen.....en wat voor een bericht.
Zo leuk om te lezen hoe jullie reilen en zeilen.
Maak je over mij maar niet druk hoor, ik weet dat jullie niet in zeven sloten tegelijk lopen.
Het is inerdaad ouderwets en niet meer anno 2016, dat je niet meer overal te bereiken bent. Het voelt heel raar. Ik moest meteen aan mijn arme moeder denken, die zooo ontzettend blij was toen ik op 17-jarige leeftijd een maand naar Joegoslavië ging en bij de Nederlandse grens (na vier weken) belde dat ik in aantocht was. Ik had haar halverwege de vakantie slechts een keer kunnen bereiken via een operator. Ik las gisteren ook dat telefoons met GPS verboden zijn in Cuba.....
Niet te geloven toch?
Heel veel plezier verder samen en geniet!!
Dikke kus mama
-
14 Augustus 2016 - 11:59
Simone:
Lieve Mara en Nando,
Wat fijn dat je toch wkeer van die prachtige verslagen maakt! En wat een belevenissen. Mij verbaast het niets dat jullie naar Cuba zijn gegaan. Volgens mij is het heel bijzonder om juist op dit moment te gaan. Ik ben blij dat het beter met de rug van Nando (of was Mara het) gaat en wens jullie veel liefs en heel veel plezier.
Liefs,
Simone/mamma
-
14 Augustus 2016 - 12:33
Pap:
Wat een vreselijk leuk verslag. (je moet er een boek over schrijven). Ben blij te horen dat alles goed gaat met jullie en dat jullie het erg leuk hebben.
Veel liefs Pap/René -
15 Augustus 2016 - 09:59
Ruud:
Geniet maar lekker allebei en leef je lekker uit.Probeer zo veel mogelijk en doe iets geks b.v samen een grote sigaar roken voordat jullie zelf de sigaar zijn. -
17 Augustus 2016 - 12:44
Laurien:
Lieverds,
Wat is het toch een goede keuze geweest om naar Cuba te gaan!
Jullie foto's zijn ook jaloersmakend!Onwijs leuk geschreven Maar, ik kijk uit naar jullie volgende verslag!
Geniet heel veel!
X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley