De natuur in je kamer vs. een kamer in de natuur..

Zo, tijd voor deel twee.
Na Havana deelden we een taxi collectivo met een Duits stel waarvan de jongen zowaar Spaans sprak. Dat was vooral handig toen we aangehouden werden door de politie en onze taxi driver blijkbaar een bekeuring kreeg voor slecht werkende remmen (onzin, vond hij zelf). Lekker leven op 't randje. Na Havana waren we erg toe aan de serene rust die ons te wachten stond in Viñales, met haar Valley of Silence, kolibrie's, eindeloze grotten en koffie- en tabaksplantages.
Aangekomen bij onze casa vertelde onze host, Arana, dat alles vol zat in Viñales en het voor de Duitsers, die nog geen casa hadden geboekt, lastig zou worden om iets te vinden. Gelukkig hadden wij dus op een hoekje van de straat, met onze ruggen tegen het universiteitsgebouw gedrukt, op onze mobieltjes deze casa weten te boeken. Volgens tripadvisor zou dit een fijne casa zijn met goede gastvrouw en we waren van plan vier nachten te blijven want er stond veel op de planning.
Bij aankomst (rond 11.30) werd ons meteen duidelijk gemaakt welke tours we allemaal konden boeken en eigenlijk was ze al enigszins teleurgesteld dat we niet meteen klaar stonden voor een vier uur durende wandeltocht door de vallei. Het was wederom 40 graden hier en heter dan ooit tevoren. Arana maakte voor ons een gigantische lunch klaar die we opaten op ons privé terras in de tuin, koken kon ze! Daarna poogden wij in de hangmatten te liggen met een boekje, lang leve de rust. Na twee minuten werden we hier echter uit gebrand door de zon en hebben we ons maar verstopt in de schaduw. Ook hebben we even het dorpje verkend en de nieuwe wifi locatie (een plein waar toeristen met bijbehorende motoriek en gevoel voor ritme fanatiek aan hun salsa skills werkten met noemenswaardig geduldige dansleraren) gespot. Het dorpje was érg druk en er waren veel mannetjes die ons iets probeerden aan te smeren (voornamelijk taxi's). We zijn hier vooral van café naar café gestrompeld en hebben zo'n acht liter water gedronken in de schaduw. Nan vond het te warm en baalde van de smok die ook hier de kroon leek te spannen. Toen vonden we zowaar een eco-restaurantje (yaay!!) en was alles weer goed. Hier verkochten ze juices met basilicum en ananas en vermeldden ze duidelijk dat en waarom ze geen suiker toevoegden aan hun drankjes (en ja, this is a first). Ook dronken we water gezuiverd door een of andere steen en aten we een vega lasagne en een vegan seitanschotel. Helaas waren die niet per se echt super eetbaar, haha, maar 't was zeker leuk geprobeerd. We ontmoetten een Zwitsers stel die zelf kinderen hadden van onze leeftijd en de hele wereld over hadden gereisd. Ze gaven ons wat tips voor de rest van onze reis (zij kwamen uit de richting die wij nog op gaan) en hij vertelde over zijn kennis van sigaren (hij rookt er 2000 per jaar, dus is best een expert te noemen). Hij vertelde waar we op moesten letten en hoe een paar Cubanen hem (uiteraard zonder succes) geprobeerd hadden op te lichten. Naar eigen zeggen 'the best theater ever!', hij genoot er enorm van. De vrouw vond het net iets te leuk om ons even te wijzen op de kakkerlak die zich gezellig langs de muur naast ons tafeltje omhoog wist te verplaatsen 'ah look, the roach, it's there!' Niet veel later gingen Nan en ik geheel gewapend met antimusquito spray voor de kamer en een ultraviolet-lampje (geleend van de Zwitsers, zonder zouden we het niet overleven) terug naar onze casa. Onze casa lag een stukje van de weg af (opzich fijn) en dus moesten we een donker laatste stukje lopen. Gelukkig zat er een zaklantaarn op de iPhone en deed onze oplader het toen nog. Toen we bij onze casa aankwamen stond daar een moordlustige hond (van de buren) te grommen en hoewel wij weten dat dit de slechtste reactie mogelijk is verstijfden we en deden we een paar passen terug. De hond ging harder blaffen en kwam natuurlijk op ons afgerend. Supertop.
Wij hoopten dat onze casa vrouw zelf open zou doen na al dat geblaf maar er bleek niemand thuis. Na een strak strijdplan te hebben gemaakt en met de gifspray in de aanslag besloten wij zo kalm mogelijk, doch vliegensvlug, het hekje open te maken. Anticlimaxalert: de hond gaf geen kik. Wat dan wel weer best sneu (en heus best spannend) was, was dat we langs het huis en door de tuin moesten klimmen om bij onze kamer aan te komen omdat er niemand thuis was.
Nou goed, we hadden dan wel in het pik donker en onder toeziend oog van een waakhond ingebroken in onze eigen casa, maar we waren binnen (#score).
Het was overal donker en ik vond de kamer totaal niet fijn. Overal plekjes voor dubieuze beesten en het stikte van de muggen binnen. We spoten de kamer lekker vol met gif en gingen nog even buiten zitten. De schattige privétuin was veranderd in een horror-jungle en er ritselde van alles tussen de struiken. Zo zijn we meerdere keren opgesprongen met onze boeken (Game of Thrones en Harry Potter, dat dan weer wel) als verdedigingswapen. De ene keer bleek het grote gevaar een klein roze biggetje, de andere keer een kalkoen en weer een andere keer een vrolijk hagedisje ('Iguana') te zijn (#losers). Toch leuk, hoe je elke reis weer behoorlijk hard met je neus op het feit wordt gedrukt dat je alles behalve stoer bent (jezelf tegenkomen, schijnt dat te zijn?).
Hoe dan ook, een bed vol met muggenlijkjes lag op ons te wachten en we besloten er maar in te gaan liggen (mijn lakenzak is zonder twijfel mijn beste vriend).
Binnen was het snikheet en buiten begon het nachtleven (van de jungle-dieren) al aardig vorm te krijgen. Binnen no time hoorden we allerlei dubieuze geluiden en ik zat om de 10 minuten rechtop in mijn bed. Ik dacht ook van alles te horen lopen onder het bed en de kakkerlak tijdens het eten had toch best wel indruk gemaakt. Brrr.
Ik deed geen oog dicht. Gelukkig mochten we vroeg op want we hadden bij onze top-host een wandeltour door de vallei geboekt. Vroeg in de ochtend werden we verwelkomt door een kakkerlak op de kamer (dus toch) en gingen we (na een moordsessie met hersluitbare ikea-zakjes) lekker ontbijten. We brachten de gifspray en het lampje nog even terug naar onze Zwitserse vrienden in het dorp en zagen bij het verlaten van ons huisje een tarantula op onze stoep chillen. Ik was veel te blij dat het weer licht was en kon deze spin dus alleen maar enorm waarderen (misschien toch stoer? Bij daglicht?). Toen ik terugkwam met mijn camera om mijn zwarte vriendin te fotograferen (voor jullie!) lagen er alleen nog maar twee pootjes. Arana (best een goede spinnennaam trouwens) had haar bruut en dus maar deels verwijderd 'yesh, it was tarantoela, ish no good'. Zucht.
Heb heus het pootje vereeuwigd hoor, die houden jullie te goed. Goed, wij op pad met Arana (de vrouw, niet de spin), te voet want zij vond paarden voor losers. Beetje jammer want ik vind paarden enig, helemaal met Nan erop. Bovendien hadden we net geconstateerd dat wij nog best in de categorie 'loser' vallen, dus ik zeg: kom maar door met dat paard! Maar nee, we liepen vier uur lang door de brandende ochtendzon (gelukkig wel met vers op de kop getikte strooien toeristenhoedjes, hè wat lekker Cubaans!). Overal werden we, in wat zou moeten zijn 'The Valley of Silence' (Valle del Silencio) omver gereden door groepen toeristen te paard, zij wel. Stuk voor stuk werden we door snelle babbelaars rondgeleid door danwel tabaks- danwel koffieplantages en bij een rum- en honingfabriek. 'Yes, welcomemyfriennnd! Whee you from? Ahh Hollanda is gréat!' Blablablabla 'You can buy here zhe souvenir foh zhe family, normal price is bery expensive but here only zwelf'. Arana vond het zichtbaar dom dat we niet vielen voor de verkooppraatjes van haar vrienden 'izze Nice, good product, you don't have Family?' Nee, hebben wij niet in Hollanda, nou goed.
Verder overigens wel erg leuk om een kijkje te nemen bij de al dan niet authentieke fabrieken/plantages en zo een beeld te krijgen van het proces. We konden ook nog even een grot in en mochten zwemmen in een meer (op een klein afgezet stukje met nog 50 toeristen). Daarna mochten we weer naar huis lopen met onze gids, die trouwens prima Engels sprak maar vooral niet zoveel te vertellen had ('chicken. Avocado. Palma de nacional, you understand?').
Wel echt een hoogtepunt van deze tour was de hoeveelheid kruidje-roer-me-niet die we onderweg tegenkwamen! Leuk!
Na even gedoucht te hebben besloten we naar het reisbureau in het stadje te gaan om daar toch een paardentocht te boeken naar een stiller stuk van de vallei. Ook leek het ons verstandig een dagje eerder weg te gaan en boekten wij, ineens met gemak, een bus. Arana zou vast niet zo blij zijn maar dit gebrek aan liefde is dan geheel wederzijds. In de lonely planet zagen we staan dat er in de buurt een hotel was met een mooi uitkijkpunt en we besloten hier met de taxi heen te gaan.
Oh wow. Dít was dus het Viñales waar iedereen zo dol op was! Ik geloof dat Nan en ik wel een uur bij het uitkijkpunt hebben gestaan en dat er zo'n 200 dezelfde foto's op mijn camera staan nu. Zó bizar mooi! En stil! En dan dat hotel, zuurstokroze met een buitenzwembad en uitzicht op de vallei. Ik zei tegen Nan: 'zullen we gewoon vragen of er een kamer is?' Nando vond dit een vrij zinloos plan maar stemde in (wetende dat ik me anders de hele reis zou afvragen of het wel of niet gelukt zou zijn en) niet geschoten is immers altíjd mis. Kenny, de leukste man uit heel Cuba, loodste ons naar zijn bureautje en zei vooral vaak 'oof.. You want to book now? For tomorrow? We've been completely full for 6 months now.. But let me check one thing..'
Hij overlegde met een collega en we hoorden vaak de woorden 'uno' en 'noche' vallen.
Hij kwam breed grijnzend terug en zei: you are very lucky, my friend (wederom tegen Nando, ik ga inmiddels helemaal lekker op de rol van nietszeggend aanhangsel), better make it special!' Ze hadden precies deze nacht nog één kamer met uitzicht op de vallei, yuuuhuuuu! Uiteraard iets duurder dan een gemiddelde casa maar wel 100x de prijs waard van de casa waar we nu sliepen, dus so be it.
Nu rest ons alleen nog het ongemakkelijke moment van vertellen aan Arana dat we eerder weggaan. Eerst nog maar even met een mojito van de zonsondergang genieten.
We pakken een taxi naar het dorp, zien onderweg nog wat gigantische vuurvliegjes en eten bij een Cubaanse Italiaan met verbazingwekkend acceptabele pasta's.
Op naar het huis dan maar.. Thuis aangekomen blijkt er wederom niemand thuis dus we pakken vast onze tassen in (opnieuw, ivm eventuele verstekelingen).
We wachten nog even en besluiten dan maar te gaan 'slapen'. Morgenochtend nog een kans (we moesten rond 8.30 bij het hotel zijn).
Wederom een slechte nacht die begon met een kakkerlak die zichzelf op mysterieuze wijze in ons plastic zakje (alvast klaargelegd voor een eventuele nieuwe kakkerlak-moord) had gewurmd. Super conveniënt opzich maar ik schrok wel toen ik m'n zakje zag weglopen.. Ook zat er een kikkertje op ons gordijn, opzich schattig.
Gelukkig was het op een gegeven moment (7-ish) weer ochtend en vond ik dat we op mochten staan. Omdat Arana óf niet wakker werd, óf niet thuis was hebben we een briefje met contactgegevens (en het verschuldigde bedrag, dat overigens veel meer was dan het had mogen zijn, maar toch) achter gelaten in de kamer.
We waanden ons even Bonnie & Clyde toen we met onze tassen ontsnapten maar zaten al snel in de taxi naar ons droomhotel (waar de berybery expensive rum van de 'tour' gewoon voor een kwart van de prijs werd verkocht, trouwens). Op de planning stond een paardentocht door de vallei maar al gauw werd duidelijk dat we gewoon even lekker een dagje wilden lezen en zonnen. En zo geschiede: ietwat roder dan gepland zaten Nan en ik 's avonds aan het diner.
We keken 's nachts nog even vanaf ons balkon naar de vallei die af en toe oplichtte door een bliksemflits in de verte, wowie. Móeten we echt verder? Ja, de bus naar Cienfuegos pikt ons de volgende ochtend om 07.15 uur op bij ons hotel, dankzij een telefoontje van Kenny. We zien de zon opkomen door onze openstaande luikjes en proppen nog even snel een stuk ananas naar binnen (ontbijten kan vanaf 07.00) voordat we naar de bus (uiteraard te laat) hobbelen.
Op naar Cienfuegos!

Liefst van ons :)

Geleerd:
- soms is het beter (leuker) om niet te weten dat je genept wordt.
- er leven tarantula's in Cuba
- 'muy caliente' betekent hot
- dingen regelen in Cuba is best wel moeilijk

PS
We vinden het súperfijn om te zien dat jullie dit lezen, zeker nu we zelf totaal van de aardbol verdwenen zijn door gebrek aan wifi en accu! Reacties vinden wij leuk want wij maken altijd een boek van deze verslagen waar jullie reacties dan ook in staan. Is het niet enig? Dacht ik ook.